Πέμπτη, Απριλίου 25, 2013

Άνευ λόγου

//Το παρακάτω κείμενο δεν είναι ένα αλληγορικό παραμύθι. Το παρακάτω κείμενο δε βγάζει νόημα -για τους περισσότερους. Όχι ότι χρειάζεται κιόλας.//

Τί κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι ξαφνικά μέσα σ’ ένα παιχνίδι το οποίο δεν έχει κανόνες ή απλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να σου τους πει; (Φτιάχνει κάποιος δηλαδή κάποιους κανόνες, βρίσκει έναν αντίπαλο και θέλει, προφανώς, και να τον κερδίσει.) Το «λογικό» και φρόνιμο θα ‘ναι να βγεις απ’ το παιχνίδι πριν καν ρίξεις την πρώτη σου ζαριά. Αλλά και πόσο εύκολο είναι να βγεις από ένα παράλογο παιχνίδι; Και πριν το καταλάβεις έχουν ήδη κυλήσει τα ζάρια απ’ το χέρι σου κι ετοιμάζεται το λευκό πιόνι να κινηθεί στους ασπρόμαυρους ρόμβους. Δεν υπάρχουν (λογικοί) κανόνες. Δε μπορείς όμως και να το δεχτείς και προσπαθείς να εκλογικεύσεις το παράλογο. Και κάπως έτσι γίνεσαι εσύ το ίδιο το λευκό πιόνι. Το «παιχνίδι» θα συνεχιστεί άνισα και το λευκό πιόνι θα προσπαθεί να βρει το νόημα. Κι όταν αργότερα θα έχει αντιληφθεί τη στρατηγική και τις κρυφές τους κινήσεις, τα μαύρα όχι μόνο δε θα σταματήσουν αλλά θα 'χουν κάνει και παραπάνω κινήσεις, ακόμα και για λογαριασμό του λευκού. Άνευ λόγου.

[…]

//Όσο αλληγορικά και να μιλήσεις, όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια άδικη/άνιση κατάσταση, όπου έχεις καταλάβει τελικά τους «κανόνες» αλλά τα αντίπαλα «πιόνια» δεν παραδέχονται καν ότι έπαιζαν σύμφωνα με αυτούς, τότε δε μιλάμε για παιχνίδι. Συνειδητοποιείς ωστόσο ότι δε μπορείς να ελέγχεις τον κάθε κακοπροαίρετο/-η. Αλλά δε μπορείς και να το δεχτείς. Κι εκεί είναι που σπαταλάς την ενέργειά σου - παρά τα «Και τί σε νοιάζει τί νομίζουν για σένα άτομα που πίστεψαν ό,τι κάποιος αυθαίρετα τους είπε;» που οι φίλοι θα σου πουν. Σώπα ρε συ, να λέει ο καθένας ό,τι του καπνίσει, να στρέφει άτομα εναντίον μου, να το λαμβάνω αυτό και πρόσωπο με πρόσωπο και να πρέπει να το δεχτώ από πάνω.

[Αν θες να κρίνεις κάποιον, να τον κρίνεις απ’ τα λόγια και τις πράξεις του΄ από αυτά που όντως έχει πει και κάνει κι όχι από αυθαίρετα λόγια άλλων. Αν θες να κρίνεις κάποιον, κάν’ το διαβάζοντας τα μάτια του.] 

Ακόμα κι αν το αφήσεις πίσω, η πικρία θα μείνει. Μαζί με ένα «Γιατί ρε γαμώτο;». «Γιατί έτσι», θα σου πει. Τόσο θράσος και καμία απάντηση. Παραδέχομαι τα άτομα που, έστω και καθυστερημένα, έχουν το θάρρος να σου δώσουν μια ειλικρινή εξήγηση. Κι εκεί μπαίνει κι η τελεία. [Αλλά φαίνεται πως σε ένα τέτοιο παιχνίδι μια συγγνώμη και μια εξήγηση φαντάζουν παράλογα.] «Δε θες να ξέρεις». «Νομίζεις». Την αλήθεια, όσο και να προσπαθεί κανείς να την κρύψει, δε θα μπορέσει εν τέλει. Αν και ουσιαστικά αυτοί που την κρύβουν, δε θέλουν να παραδεχτούν κάποιες άλλες βαθύτερες αλήθειες. 
Κάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια. (Τουλάχιστον.)

Όπως και να ‘χει, είναι καλύτερα να μένεις με ένα αναπάντητο γιατί, παρά με τις τύψεις της ανείπωτης αλήθειας.//


[…]

Για την ιστορία, το λευκό πιόνι έφτασε στο τέλος της ιδιόρρυθμης σκακιέρας, έγινε βεραμάν και χάθηκε. Ή βρέθηκε. 

Κι όλα σχετικά.
___________________________
[Αν δε μπορείς να παίξεις σωστά και τίμια μια παρτίδα σκακιού, καλύτερα να γυρίσεις τη σκακιέρα και να ρίξεις τα ζάρια.]

[Ο καθένας ορίζει τους κανόνες του.]

"...το παράλογο δεν πεθαίνει παρά όταν αποστρέφουμε το πρόσωπό μας απ' αυτό."
-Α. Καμύ- 
______________________________________


(upd.11/13)
Kι η αλήθεια δεν έχει δικαιωθεί ακόμα.
Όλα συνδέονται, ναι. Την αρχή τους θέλω να ξέρω, για να έρθει και το τέλος.

"Ω, μη θυμάσαι, μη θυμάσαι, ο κόσμος είναι ένα παιχνίδι, κι ας πούμε ότι κέρδισες, τί θα βγει;" Τ.Λ. 
[Μα δεν είναι αυτό το θέμα.]
"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι (για την ειρήνη και) για το δίκιο.
[Αυτό. Αν.]

Και έτερον ουδέν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου