Καμμιά απόχρωση του γκρι

Ήταν κάποτε ένας που πίστευε στον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τον είχε ζήσει πολύ έντονα. Ήταν σίγουρα ερωτευμένος, το ένιωθε. Ήλπιζε, αλλά φοβόταν. Κι όταν σκεφτόταν λογικά ότι δεν έβλεπε μέλλον σε αυτό, ακόμα και τότε δεν το μηδένιζε, γιατί είχε νιώσει κάτι απόλυτο - γι’ αυτόν. Ήξερε ότι το ήθελε πολύ.

Ήταν κάποτε ένας που δεν πίστευε στον ανεκπλήρωτο έρωτα. Δε δεχόταν τον συγκεκριμένο επιθετικό προσδιορισμό. Ή είναι έρωτας ή δεν είναι, έλεγε. Τη στιγμή που σιγούρευε πως δε θα εκπληρωθεί, έπαυε να τον αποκαλεί έρωτα και πίστευε πως δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος. Άμυνα. Ή βεβιασμένη λογική. Απόλυτος άνθρωπος. Ήξερε τί ήθελε - ή έτσι νόμιζε.

[...]

- Όταν μιλάμε για έρωτα, δεν εννοούμε κάτι το ιδανικό;

- Ακριβώς. Κάτι το ιδανικό. Και τί πιο ιδανικό από το αμοιβαίο. Όταν είναι μονόπλευρος, μοιάζει περισσότερο με δυνατή επιθυμία, με πόθο. Πόθο που δεν έχει φτάσει στην κορύφωσή του. Κι ο μεγαλύτερος των πόθων είναι ο έρωτας.

- Και τί πιο απόλυτο από τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Δεν είναι ο μεγαλύτερος πόθος, αυτός που δε μπορείς να αγγίξεις;

- Μ’ αυτό το σκεπτικό θα μπορούσες να το πεις φαντασίωση, όχι έρωτα. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι «ασθενικός», εγκεφαλικός έρωτας. Και ο «απόλυτος» έρωτας πρέπει να περάσει και από την καρδιά. Τον αληθινό τον έρωτα τον ζεις. Δυνατά. Ηχηρά. Κι όχι μες στη σιωπή (σου).

- Εννοείται πως τον ζεις. Τον νιώθεις. Είναι έρωτας. Νιώθεις το ανακάτεμα στο στομάχι σου, τρυπώνει στις σκέψεις σου κάθε τόσο και νιώθεις τους χτύπους της καρδιάς σου να δυναμώνουν.

- Γιατί δε λέμε ποτέ «ανεκπλήρωτη αγάπη»; Γιατί δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

- Προφανώς και ο έρωτας δεν είναι τόσο σταθερός όσο η αγάπη. Όλο έρχεται και φεύγει.

- Ναι, αλλά για να γίνει η έντονη επιθυμία έρωτας, θα πρέπει –λέω εγώ- να ‘χεις δει ότι υπάρχει κάτι κι απ’ την άλλη πλευρά.

- Αυτό που λες είναι εγωιστικό. Δε χρειάζεται να περιμένεις αντίκρυσμα για να νιώσεις κάτι. Κι εν πάσει περιπτώσει, υπάρχει πάντα κι η περίπτωση της λανθασμένης κρίσης. Υπάρχει κι η ελπίδα.

- Ε, τότε, μη βιαστείς να χαρακτηρίσεις κάτι ως έρωτα. Στην αρχή ξεκινάει από ενθουσιασμό, επιθυμία. Ανεκπλήρωτες προσδοκίες; Ναι. Αλλά «ανεκπλήρωτος έρωτας»; Δεν ξέρω, δε μου κάθεται καλά.

- Έχεις ένα θεματάκι με τις λέξεις, έτσι; Δώσε ό,τι όνομα θες. Απλά ζήσε το, όλο. Ζήσε το όταν σου συμβεί. Καλύτερα να ζεις κάτι απόλυτο, παρά να είσαι απόλυτος.

- Αυτό λέω κι εγώ. Ζήσε το όταν σου συμβεί. Και τότε θα φτάσεις πιο κοντά στο απόλυτο.

- Ζήσε το ακόμη κι αν δε φτάσει εκεί που εσύ ήθελες.

- Μου λες να το ζήσω ακόμη κι αν δεν είναι έρωτας;

- Ακόμη κι αν δεν έχεις αντιληφθεί ότι είναι έρωτας.

- Και τί είναι έρωτας;

- Βρε, άνθρωπέ μου. Δε θέλω να το μάθω. Θέλω να το νιώσω.

 […]

Κι όλα σχετικά. Σχετικός κι ο έρωτας και πώς τον βλέπει ο καθένας.

 

Ήταν κάποτε ένας που πίστευε στον έρωτα.

(.)