Τρίτη, Αυγούστου 07, 2012

Φτου και βγαίνω

Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω..*


Δε θα μιλήσω για τους ανθρώπους που αποτελούν κομμάτια του εαυτού μου, τους δικούς μου ανθρώπους, τους παρόντες, τους απόντες. Γι αυτούς που με μεγάλωσαν κι αυτή την αδυναμία με την οποία από μικρά κοιμόμαστε μαζί (με διαφορά φάσης πάντα) σε διπλανά κρεβάτια, στους οποίους μπορεί να μη λέω συχνά σ'αγαπώ αλλά οι μικρές κινήσεις το φωνάζουν. Γι αυτούς τους κάτι-μεταξύ-οικογένειας-και-φίλων (συγγενείς) που καθένας έχει το δικό του τρόπο να σε προσεγγίζει. Δε θα μιλήσω για τα άτομα που ήρθαν για να μείνουν, αυτά που γνώρισα από τα 3 μου μέχρι τα 27 μου [ναι, σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα] και είναι ακόμα εδώ δίπλα μου όταν τα χρειάζομαι αλλά και τις πιο απρόσμενες (έως και άκυρες) στιγμές. τα αγρίμια, τους αγγέλους και τους πιο κανονικούς Ούτε για τους πολύ προσωπικούς, αυτούς που μπόρεσαν να σε διαβάσουν κι άφησαν σημάδι, ανεξίτηλο, σε σχήμα καρδιάς. Ούτε για όσους πήρε το σκοτάδι..

Θα μιλήσω για τους τυχαίους και καναδυό περαστικούς, που συναντάς καθημερινά. Αυτούς που εμφανίζονται για κάποιο(υς) λόγο(υς) και εξαφανίζονται όταν είναι. όσους έφυγαν πριν γίνουν Είναι άνθρωποι που γνώρισες για λίγες μέρες αλλά και για χρόνια, άτομα που συνάντησες για λίγα λεπτά αλλά και για μια στιγμή. Άτομα που μπορεί να άργησες να καταλάβεις ότι σε επηρέασαν. Αλλά είναι κι άτομα που δε σου πρόσφεραν κάτι άμεσα, μάλλον σου πήραν από την εσωτερική σου ηρεμία, αλλά ακόμα κι έτσι στο τέλος κάτι κέρδισες.
Δε σου βγαίνει το μέτρημα..



[...] Είναι αυτός που μόλις τον γνώρισες, ένιωσες σαν να τον ήξερες χρόνια. Είναι το άτομο που το έζησες λίγο, που από άγνωστος έγινε γνωστός, με μια παράξενη οικειότητα. χαρούμενοι, άσχετοι Είναι οι φίλοι φίλων που έγιναν και δικοί σου φίλοι. Είναι κι άτομα που γνώρισες από εδώ, την παλιά μπλογκόσφαιρα που μετά επεκτάθηκε, μετρημένα άτομα που μπορεί να μην έβλεπες συχνά αλλά σε συνόδευαν σε διάφορες φάσεις της ζωής σου, τυχαίες γνωριμίες που δεν τις λες τυχαίες. Είναι αυτοί που γνώρισες σε κοινές δραστηριότητες, που σας συνέδεσαν πράγματα που αγαπάς και τα μοιράστηκες μαζί τους. συνεπιβάτες, μποέμ καλλιτέχνες Είναι κι ο διπλανός τύπος στο τρένο, αυτός που σου πρότεινε ένα βιβλίο που σε σημάδεψε [στο μυαλό ή στην καρδιά;]. Είναι η Γαλλίδα, που γνώρισες στον προαστιακό, που ήρθε να μείνει στην Αθήνα για να είναι με το φίλο της και σου 'λεγε πόσο της αρέσει η πόλη κι οι άνθρωποί της -μήνες μετά τη συνάντησες τυχαία έξω από ένα μπαρ. παιδιά με γραβάτες Είναι ο συνεπιβάτης στο διπλανό σου κάθισμα στην πτήση του γυρισμού κι οι συζητήσεις αυτές των ταξιδιών που σε κάνουν να βάζεις καινούριους στόχους ή να επαναπροσδιορίζεις τους τωρινούς. Είναι οι άνθρωποι που γνώρισες στα μέρη τα ξένα που έγιναν με τη σειρά τους γνωστά κι αυτά. μικροί και μεγάλοι Είναι το κοριτσάκι στο μπροστινό αμάξι που σε χαιρέτησε και κρύφτηκε μετά, θυμίζοντάς σου εσένα. Είναι οι γέροι στα καφενεία των Κυκλαδίτικων νησιών που σου χάρισαν, χωρίς να το ξέρουν, μια γλυκιά ηρεμία πριν πας για τη μεσημεριανή σου βουτιά. Είναι κι ο άγνωστος που παρέμεινε μυστήρια άγνωστος. τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι Είναι ένας περαστικός στο δρόμο που σου έπιασε την κουβέντα ή απλά σε κοίταξε κι αυτό το βλέμμα σου έδωσε την απάντηση σε αυτό που σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή. Είναι ένας τρελός στο παγκάκι που μες στις ασυναρτησίες του έλεγε και κάποια λόγια σοφά. οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα [...]

Όσο γλυκανάλατο και βγαλμένο από κάποια κοελική ιστορία και να ακούγεται, πιστεύω πως έτσι είναι· οι άνθρωποι που γνωρίζεις στη ζωή σου, εμφανίζονται [τη δεδομένη, σωστή ή λάθος, στιγμή] για κάποιο λόγο. Ή σε πιο ελεύθερη, ρεαλιστική μετάφραση· από κάθε άνθρωπο που γνωρίζεις μπορείς να μάθεις κάτι -και ταυτόχρονα να "διδάξεις". Δε χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα μεγάλο και δυσνόητο το μάθημα. Αντιθέτως.


*post-song: Το μέτρημα, στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου